Ni Moya - Ni Moya (2020)
Following a long-held tradition in electronic music, the project by the name of Ni Moya is a one-man operation. John Vagenas started out a life of artistic creation when he entered the Film Department of the School of Fine Arts in Thessaloniki, where he later wrote and directed «Warp», a 30’ surrealistic horror film, engulfed in the teachings of David Lynch, Andrei Tarkovsky and Alejandro Jodorowsky.
Shortly after, he co-founded the psychedelic rock band Naxatras, assuming the bass guitar / lead vocals duties and proceeding in the following decade to make an acclaimed career in the psych rock scene, with 3 fully analogue recorded albums and an ever increasing number of tours throughout Europe and Australia.
Ni Moya as a project came to life around the same period, when deep experimentation with music-making software triggered something creative, soon to be followed by the love for analogue synthesizers, drum machines, samplers, sequencers and the decision to compose with hardware equip…
Shortly after, he co-founded the psychedelic rock band Naxatras, assuming the bass guitar / lead vocals duties and proceeding in the following decade to make an acclaimed career in the psych rock scene, with 3 fully analogue recorded albums and an ever increasing number of tours throughout Europe and Australia.
Ni Moya as a project came to life around the same period, when deep experimentation with music-making software triggered something creative, soon to be followed by the love for analogue synthesizers, drum machines, samplers, sequencers and the decision to compose with hardware equip…
Για την εκτέλεση των Supremes, δεν το συζητώ καθόλου, φαίνεται σαχλή σε σχέση με αυτές των Vanilla & Rod.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πολύ μικρή διαφορά απο τον Rod Stewart, θα δώσω την ψήφο μου στους Vanilla Fugde....
Εγω παλι που εχω λιωσει 2 φορες το βινυλιο του Rod; Για μενα λοιπον η καλυτερη εκτελεση ειναι αυτη του Rod Stewart...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα, το θέμα είναι λοιπόν ποιος μεταμόρφωσε καλύτερα μια ποπ τσιχλόφουσκα (έστω για τα δεδομένα της Motown του 1966) σε «παθιάρικη» ροκιά. Οι γενικώς αξιόλογοι Vanilla Fudge είχαν πάντα την τάση να ξεχειλώνουν τις διασκευές τους, υπέφεραν όμως από μια κάποια δόση προσποίησης που δεν σου επιτρέπει να τους πάρεις απόλυτα στα σοβαρά. Ο Rod Stewart τα καταφέρνει λίγο καλύτερα (άλλωστε υπερισχύει κατά κράτος σε όλες τις παραμέτρους του «παθιάρικου»), αλλά εφτάμισι λεπτά βαρυφορτωμένης διασκευής πασίγνωστου hit θα λειτουργούσαν καλύτερα σε μια live εμφάνιση (φαίνεται δεν είχε πολύ υλικό για το άλμπουμ…). Κατά τη γνώμη μου, τις ποπ τσιχλόφουσκες πρέπει να τις αφήνει κανείς στην ησυχία τους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), οπότε θα ψηφίσω Supremes, αλλά μόνο επειδή η απόλυτη ενσάρκωση του πνεύματος του τραγουδιού, δηλαδή η εκτέλεση της Kim Wilde, δεν μετέχει στην ψηφοφορία!
ΑπάντησηΔιαγραφήROD STEWART!! XΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ.. Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφή