Chelsea Wolfe - Birth Of Violence (2019)
...drink my dreams and sell my soul...
Αφήνοντας σιγά-σιγά πίσω μας έναν ακόμα χρόνο θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα από τα άλμπουμ που με εντυπωσίασαν περισσότερο το 2019. Το "Birth Of Violence" της Chelsea Wolfe κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο από την Sargent House.
Η Chelsea πέρα από φωνάρα, είναι εξαιρετική συνθέτρια και ακόμη πιο εξαιρετική μουσικός. Οι δε ατμόσφαιρες που δημιουργεί διέπονται από μια ακαταμάχητη μελαγχολία και ένα πολύ ελκυστικό έρεβος. Με σπασμένα φρένα και με τη δημιουργικότητα στο μάξιμουμ, μας προσφέρει ένα ακόμη folk/dark americana διαμάντι.
Αρμονία, τέχνη, σουρεαλιστικά τοπία, gothic και folk. Η κιθάρα, ακουστική, επιμένει να κινείται σε experimental διαδρομές σε συνδυασμό με τα κύματα από τα πλήκτρα. Η φωνή της, σαγηνευτική και πνευματική, πολύπλοκα σε μιαίνει. Αισιοδοξία και θρήνος. “The Mother Road”, όταν η ανάγκη για αγάπη, έμφυτη, κυριαρχεί σε όλο το album. To “American Darkness” γράφτηκε για ένα όνειρο, βασισμένο σε Tarot, σαν να ερμηνεύει τον χρη…
Αφήνοντας σιγά-σιγά πίσω μας έναν ακόμα χρόνο θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα από τα άλμπουμ που με εντυπωσίασαν περισσότερο το 2019. Το "Birth Of Violence" της Chelsea Wolfe κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο από την Sargent House.
Η Chelsea πέρα από φωνάρα, είναι εξαιρετική συνθέτρια και ακόμη πιο εξαιρετική μουσικός. Οι δε ατμόσφαιρες που δημιουργεί διέπονται από μια ακαταμάχητη μελαγχολία και ένα πολύ ελκυστικό έρεβος. Με σπασμένα φρένα και με τη δημιουργικότητα στο μάξιμουμ, μας προσφέρει ένα ακόμη folk/dark americana διαμάντι.
Αρμονία, τέχνη, σουρεαλιστικά τοπία, gothic και folk. Η κιθάρα, ακουστική, επιμένει να κινείται σε experimental διαδρομές σε συνδυασμό με τα κύματα από τα πλήκτρα. Η φωνή της, σαγηνευτική και πνευματική, πολύπλοκα σε μιαίνει. Αισιοδοξία και θρήνος. “The Mother Road”, όταν η ανάγκη για αγάπη, έμφυτη, κυριαρχεί σε όλο το album. To “American Darkness” γράφτηκε για ένα όνειρο, βασισμένο σε Tarot, σαν να ερμηνεύει τον χρη…
Για την εκτέλεση των Supremes, δεν το συζητώ καθόλου, φαίνεται σαχλή σε σχέση με αυτές των Vanilla & Rod.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πολύ μικρή διαφορά απο τον Rod Stewart, θα δώσω την ψήφο μου στους Vanilla Fugde....
Εγω παλι που εχω λιωσει 2 φορες το βινυλιο του Rod; Για μενα λοιπον η καλυτερη εκτελεση ειναι αυτη του Rod Stewart...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα, το θέμα είναι λοιπόν ποιος μεταμόρφωσε καλύτερα μια ποπ τσιχλόφουσκα (έστω για τα δεδομένα της Motown του 1966) σε «παθιάρικη» ροκιά. Οι γενικώς αξιόλογοι Vanilla Fudge είχαν πάντα την τάση να ξεχειλώνουν τις διασκευές τους, υπέφεραν όμως από μια κάποια δόση προσποίησης που δεν σου επιτρέπει να τους πάρεις απόλυτα στα σοβαρά. Ο Rod Stewart τα καταφέρνει λίγο καλύτερα (άλλωστε υπερισχύει κατά κράτος σε όλες τις παραμέτρους του «παθιάρικου»), αλλά εφτάμισι λεπτά βαρυφορτωμένης διασκευής πασίγνωστου hit θα λειτουργούσαν καλύτερα σε μια live εμφάνιση (φαίνεται δεν είχε πολύ υλικό για το άλμπουμ…). Κατά τη γνώμη μου, τις ποπ τσιχλόφουσκες πρέπει να τις αφήνει κανείς στην ησυχία τους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), οπότε θα ψηφίσω Supremes, αλλά μόνο επειδή η απόλυτη ενσάρκωση του πνεύματος του τραγουδιού, δηλαδή η εκτέλεση της Kim Wilde, δεν μετέχει στην ψηφοφορία!
ΑπάντησηΔιαγραφήROD STEWART!! XΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ.. Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφή