Calexico - Algiers (2012)

Εξ αρχής, οι Calexico ταυτίστηκαν με την πρωτοτυπία και τον περιορισμό του γεωγραφικού όρου που τους χάρισε το όνομά τους. Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν γενναία η επιλογή των Burns/Convertino να συγχωνεύσουν το rock του βορρά (ή των Giant Sand) με τα mariachi πνευστά των περιφρονημένων, ηττημένων, "υπανάπτυκτων" γειτόνων του νότου. Μόνο οι Calexico (και οι Los Lobos, φυσικά, πολύ νωρίτερα) αντιμετώπισαν τη μεξικάνικη μουσική παράδοση όχι σαν καρικατούρα κατάλληλη για φιέστες, αλλά σαν αληθινή μουσική για αληθινούς ανθρώπους, με σάρκα και αίμα.

Εντούτοις, φέτος οι Burns/Convertino διάλεξαν τη Νέα Ορλεάνη για να ηχογραφήσουν το Algiers. Στην ομώνυμη συνοικία παραπέμπει ο τίτλος του άλμπουμ, κι όχι στο Αλγέρι (ή τη χολιγουντιανή ταινία του 1938, στην οποία πήγε το μυαλό μου λόγω αλλόκοτων συνειρμών). Οι απανταχού κριτικοί βρήκαν δεκάδες αναφορές στο Big Easy, αν κι εγώ ομολογώ ότι δεν τις έπιασα. Ο ήχος των Calexico παραμένει ξηρός και άνυδρος όπως πάντοτε. Κι αυτό δεν το λέω ως αρνητικό. Απλώς, δεν διέκρινα να τον έχει μουλιάσει η υγρασία του Μισισιπή, ούτε να τον έχει μαλακώσει η περιβόητη αισθησιακή jazzy/cajun ηχητική παλέτα της πόλης. Μόνο στους στίχους τους βρίσκεις ψήγματα της επιρροής της πόλης, όπως στο Sinner in the Sea ή στο Para.

Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα επαναλάβω το γνωστό τοις πάσι: οι Burns/Convertino, βλέποντας τον κίνδυνο του αδιέξοδου που συνόδευε τα instrumental ηχοτοπία τους, στράφηκαν εδώ και μια επταετία στη δημιουργία περισσότερο ολοκληρωμένων, "στρογγυλών" τραγουδιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι περιόρισαν τη δραματικότητα του ήχου τους. Η ανατριχίλα που προκαλούν τα πνευστά τους παραμένει. (Κι αναρωτιέμαι αν είμαι o μόνος που μετά από κάθε ακρόαση των δίσκων τους, λαχταράει να δει ένα γουέστερν-σπαγγέτι της κλασικής σχολής, ή έστω ένα μετα-γουέστερν εμποτισμένο από τη θλίψη της ήττας και της ματαιότητας). Το Algiers έχει να επιδείξει πολλά εξαιρετικά δείγματα τραγουδιών, όπως το Para που προανέφερα (το οποίο, όπως διάβασα, είναι επηρεασμένο από την ταινία Tree of Life του Terence Malick). Πιο κοντά στην alt.country αλλά με το κρεσέντο των πνευστών να το στολίζει, είναι για μένα το κορυφαίο κομμάτι του Algiers.

Στο Maybe on Monday οι στίχοι θυμίζουν τις φονικές μπαλάντες του Nick Cave: "I'll carry this song with me everyday 'til I lie down by your side", και η μουσική έχει απομακρυνθεί κάπως από τον Calexico-ήχο. Στο Vanishing Mind, ακόμα περισσότερο. Το εισαγωγικό κομμάτι, πάλι, το Epic, είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: μια επική εισαγωγή, απόλυτα Calex-ική και στο κλίμα του αυθεντικού μετα-γουέστερν: "Send my love to all my friends / and if I never make it back / To hold you in my arms again / not letting go this time". Τέλος, το No Te Vayas είναι ό,τι πιο κοντά στο tejano διαθέτει ο δίσκος.

Το Algiers δεν διακρίνεται για ρηξικέλευθες μουσικές επιλογές. Είναι ένας κλασικός Calexico δίσκος. What you see/hear is what you get. Η συνταγή όμως έχει ακόμα πράγματα να προσφέρει. Ή έτσι νομίζω, τουλάχιστον.