Translate this page

Editor's Choise

Maud the moth + trajedesaliva - Bordando el manto terrestre (2023)

Εικόνα
 ...ένα μουσικό ταξίδι γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo... Το dark ambient project, trajedesaliva (Mon Ninguén & unavena) από τη Γαλικία της Ισπανίας, συνεργάζεται με τον γεννημένο στη Μαδρίτη τραγουδιστή και πιανίστα Maud the Moth (Amaya López-Carromero) για να δημιουργήσει ένα soundtrack για το έργο του Remedios Varo.   Το soundtrack έχει το τίτλο "Bordando el manto terrestre" (Κεντώντας τον μανδύα της Γης) και είναι ένα μουσικό ταξίδι dark ambient/drone/gothic synth με μια πινελιά νεοκλασικού και αιθέριου και περιστρέφεται γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo, ενός ζωγράφου που γεννήθηκε στην Ισπανία το 1908 και έζησε εξόριστος στο Μεξικό μέχρι τον θάνατό του το 1963. Χρησιμοποιώντας αναλογικά συνθεσάιζερ, ένα οπλοστάσιο ακουστικών οργάνων και πολύπλευρων φωνών, οι μουσικοί των δύο αyτών project φέρνουν αντίστοιχες ιδιοσυγκρασίες στην παλέτα, δημιουργώντας ένα soundtrack γεμάτο συμβ

Calexico - Algiers (2012)


Εξ αρχής, οι Calexico ταυτίστηκαν με την πρωτοτυπία και τον περιορισμό του γεωγραφικού όρου που τους χάρισε το όνομά τους. Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν γενναία η επιλογή των Burns/Convertino να συγχωνεύσουν το rock του βορρά (ή των Giant Sand) με τα mariachi πνευστά των περιφρονημένων, ηττημένων, "υπανάπτυκτων" γειτόνων του νότου. Μόνο οι Calexico (και οι Los Lobos, φυσικά, πολύ νωρίτερα) αντιμετώπισαν τη μεξικάνικη μουσική παράδοση όχι σαν καρικατούρα κατάλληλη για φιέστες, αλλά σαν αληθινή μουσική για αληθινούς ανθρώπους, με σάρκα και αίμα.
Εντούτοις, φέτος οι Burns/Convertino διάλεξαν τη Νέα Ορλεάνη για να ηχογραφήσουν το Algiers. Στην ομώνυμη συνοικία παραπέμπει ο τίτλος του άλμπουμ, κι όχι στο Αλγέρι (ή τη χολιγουντιανή ταινία του 1938, στην οποία πήγε το μυαλό μου λόγω αλλόκοτων συνειρμών). Οι απανταχού κριτικοί βρήκαν δεκάδες αναφορές στο Big Easy, αν κι εγώ ομολογώ ότι δεν τις έπιασα. Ο ήχος των Calexico παραμένει ξηρός και άνυδρος όπως πάντοτε. Κι αυτό δεν το λέω ως αρνητικό. Απλώς, δεν διέκρινα να τον έχει μουλιάσει η υγρασία του Μισισιπή, ούτε να τον έχει μαλακώσει η περιβόητη αισθησιακή jazzy/cajun ηχητική παλέτα της πόλης. Μόνο στους στίχους τους βρίσκεις ψήγματα της επιρροής της πόλης, όπως στο Sinner in the Sea ή στο Para.
Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα επαναλάβω το γνωστό τοις πάσι: οι Burns/Convertino, βλέποντας τον κίνδυνο του αδιέξοδου που συνόδευε τα instrumental ηχοτοπία τους, στράφηκαν εδώ και μια επταετία στη δημιουργία περισσότερο ολοκληρωμένων, "στρογγυλών" τραγουδιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι περιόρισαν τη δραματικότητα του ήχου τους. Η ανατριχίλα που προκαλούν τα πνευστά τους παραμένει. (Κι αναρωτιέμαι αν είμαι o μόνος που μετά από κάθε ακρόαση των δίσκων τους, λαχταράει να δει ένα γουέστερν-σπαγγέτι της κλασικής σχολής, ή έστω ένα μετα-γουέστερν εμποτισμένο από τη θλίψη της ήττας και της ματαιότητας). Το Algiers έχει να επιδείξει πολλά εξαιρετικά δείγματα τραγουδιών, όπως το Para που προανέφερα (το οποίο, όπως διάβασα, είναι επηρεασμένο από την ταινία Tree of Life του Terence Malick). Πιο κοντά στην alt.country αλλά με το κρεσέντο των πνευστών να το στολίζει, είναι για μένα το κορυφαίο κομμάτι του Algiers.
Στο Maybe on Monday οι στίχοι θυμίζουν τις φονικές μπαλάντες του Nick Cave: "I'll carry this song with me everyday 'til I lie down by your side", και η μουσική έχει απομακρυνθεί κάπως από τον Calexico-ήχο. Στο Vanishing Mind, ακόμα περισσότερο. Το εισαγωγικό κομμάτι, πάλι, το Epic, είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: μια επική εισαγωγή, απόλυτα Calex-ική και στο κλίμα του αυθεντικού μετα-γουέστερν: "Send my love to all my friends / and if I never make it back / To hold you in my arms again / not letting go this time". Τέλος, το No Te Vayas είναι ό,τι πιο κοντά στο tejano διαθέτει ο δίσκος.
Το Algiers δεν διακρίνεται για ρηξικέλευθες μουσικές επιλογές. Είναι ένας κλασικός Calexico δίσκος. What you see/hear is what you get. Η συνταγή όμως έχει ακόμα πράγματα να προσφέρει. Ή έτσι νομίζω, τουλάχιστον.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γεωργία Νταγάκη

LP - Lost On You (2016)

Οι ΑΛΦΑ ΠΕΝΤΕ ετοιμάζονται για ΠΟΛΕΜΟ.!

The National Fanfare of Kadebostany - Walking with a Ghost (2012)

Adrian John Loveridge - 400 Dragons (1981)

The Renegades - Matelot (1965)

Γνωριστε την Ikira Baru...

Ο Σταυρός του Νότου 1979

Madrugada - The Riverbed (1999)

Pete International Airport - Safer With The Wolves (2017)