Το "The Gargoyles of Vyônes" είναι ένα άλμπουμ του μουσικού καλλιτέχνη Magnum Innominandum, που κυκλοφόρησε την 1η Οκτωβρίου 2025. Το άλμπουμ περιλαμβάνει πέντε κομμάτια μουσικής trip-hop και dungeon synth, εμπνευσμένα από τον κοσμικό τρόμο και τα έργα του Clark Ashton Smith. Ο καλλιτέχνης "Magnum Innominandum" έχει κυκλοφορήσει πολλά άλλα άλμπουμ με παρόμοια θέματα. Η ίδια η φράση "Magnum Innominandum" σημαίνει "Ο Μεγάλος Ανώνυμος" ή "Ο Μεγάλος Ασαφής" στα Λατινικά και συχνά συνδέεται με τον Μύθο του Κθούλου που δημιούργησε ο H.P. Lovecraft, συνήθως ως επίθετο για τη θεότητα Hastur. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αυτό το όνομα στο πλαίσιο της δημιουργίας μουσικής αυτού του είδους. The Gargoyles of Vyônes by Magnum Innominandum
Εξ αρχής, οι Calexico ταυτίστηκαν με την πρωτοτυπία και τον περιορισμό του γεωγραφικού όρου που τους χάρισε το όνομά τους. Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν γενναία η επιλογή των Burns/Convertino να συγχωνεύσουν το rock του βορρά (ή των Giant Sand) με τα mariachi πνευστά των περιφρονημένων, ηττημένων, "υπανάπτυκτων" γειτόνων του νότου. Μόνο οι Calexico (και οι Los Lobos, φυσικά, πολύ νωρίτερα) αντιμετώπισαν τη μεξικάνικη μουσική παράδοση όχι σαν καρικατούρα κατάλληλη για φιέστες, αλλά σαν αληθινή μουσική για αληθινούς ανθρώπους, με σάρκα και αίμα.
Εντούτοις, φέτος οι Burns/Convertino διάλεξαν τη Νέα Ορλεάνη για να ηχογραφήσουν το Algiers. Στην ομώνυμη συνοικία παραπέμπει ο τίτλος του άλμπουμ, κι όχι στο Αλγέρι (ή τη χολιγουντιανή ταινία του 1938, στην οποία πήγε το μυαλό μου λόγω αλλόκοτων συνειρμών). Οι απανταχού κριτικοί βρήκαν δεκάδες αναφορές στο Big Easy, αν κι εγώ ομολογώ ότι δεν τις έπιασα. Ο ήχος των Calexico παραμένει ξηρός και άνυδρος όπως πάντοτε. Κι αυτό δεν το λέω ως αρνητικό. Απλώς, δεν διέκρινα να τον έχει μουλιάσει η υγρασία του Μισισιπή, ούτε να τον έχει μαλακώσει η περιβόητη αισθησιακή jazzy/cajun ηχητική παλέτα της πόλης. Μόνο στους στίχους τους βρίσκεις ψήγματα της επιρροής της πόλης, όπως στο Sinner in the Sea ή στο Para.
Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα επαναλάβω το γνωστό τοις πάσι: οι Burns/Convertino, βλέποντας τον κίνδυνο του αδιέξοδου που συνόδευε τα instrumental ηχοτοπία τους, στράφηκαν εδώ και μια επταετία στη δημιουργία περισσότερο ολοκληρωμένων, "στρογγυλών" τραγουδιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι περιόρισαν τη δραματικότητα του ήχου τους. Η ανατριχίλα που προκαλούν τα πνευστά τους παραμένει. (Κι αναρωτιέμαι αν είμαι o μόνος που μετά από κάθε ακρόαση των δίσκων τους, λαχταράει να δει ένα γουέστερν-σπαγγέτι της κλασικής σχολής, ή έστω ένα μετα-γουέστερν εμποτισμένο από τη θλίψη της ήττας και της ματαιότητας). Το Algiers έχει να επιδείξει πολλά εξαιρετικά δείγματα τραγουδιών, όπως το Para που προανέφερα (το οποίο, όπως διάβασα, είναι επηρεασμένο από την ταινία Tree of Life του Terence Malick). Πιο κοντά στην alt.country αλλά με το κρεσέντο των πνευστών να το στολίζει, είναι για μένα το κορυφαίο κομμάτι του Algiers.
Στο Maybe on Monday οι στίχοι θυμίζουν τις φονικές μπαλάντες του Nick Cave: "I'll carry this song with me everyday 'til I lie down by your side", και η μουσική έχει απομακρυνθεί κάπως από τον Calexico-ήχο. Στο Vanishing Mind, ακόμα περισσότερο. Το εισαγωγικό κομμάτι, πάλι, το Epic, είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: μια επική εισαγωγή, απόλυτα Calex-ική και στο κλίμα του αυθεντικού μετα-γουέστερν: "Send my love to all my friends / and if I never make it back / To hold you in my arms again / not letting go this time". Τέλος, το No Te Vayas είναι ό,τι πιο κοντά στο tejano διαθέτει ο δίσκος.
Το Algiers δεν διακρίνεται για ρηξικέλευθες μουσικές επιλογές. Είναι ένας κλασικός Calexico δίσκος. What you see/hear is what you get. Η συνταγή όμως έχει ακόμα πράγματα να προσφέρει. Ή έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
...ένα μουσικό ταξίδι γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo... Το dark ambient project, trajedesaliva (Mon Ninguén & unavena) από τη Γαλικία της Ισπανίας, συνεργάζεται με τον γεννημένο στη Μαδρίτη τραγουδιστή και πιανίστα Maud the Moth (Amaya López-Carromero) για να δημιουργήσει ένα soundtrack για το έργο του Remedios Varo. Το soundtrack έχει το τίτλο "Bordando el manto terrestre" (Κεντώντας τον μανδύα της Γης) και είναι ένα μουσικό ταξίδι dark ambient/drone/gothic synth με μια πινελιά νεοκλασικού και αιθέριου και περιστρέφεται γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo, ενός ζωγράφου που γεννήθηκε στην Ισπανία το 1908 και έζησε εξόριστος στο Μεξικό μέχρι τον θάνατό του το 1963. Χρησιμοποιώντας αναλογικά συνθεσάιζερ, ένα οπλοστάσιο ακουστικών οργάνων και πολύπλευρων φωνών, οι μουσικοί των δύο αyτών project φέρνουν αντίστοιχες ιδιοσυγκρασίες στην παλέτα, δημιουργώντας ένα soundtrack γεμάτο ...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
“wasted feelings, broken meanings… a place to hide the tears we cry” Το “Memento Mori” αποτελεί το 15ο studio album των Depeche Mode και το 1ο τους χωρίς τον Andrew “Fletch” Fletcher, ο οποίος απεβίωσε το 2022. Σε παραγωγή του James Ford, με επιπλέον παραγωγή της Marta Salogni, η δισκογραφική αυτή δουλειά δημιουργήθηκε στα πρώτα στάδια της πανδημίας, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλές ιστορίες των τραγουδιών να αντλούν έμπνευση από εκείνη την περίοδο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το τίτλο του άλμπουμ καθώς "memento mori" είναι ένα καλλιτεχνικό ή συμβολικό τροπάριο που λειτουργεί ως υπενθύμιση του αναπόφευκτου του θανάτου. Η έννοια έχει τις ρίζες της στους φιλοσόφους της κλασικής αρχαιότητας και του Χριστιανισμού και εμφανίστηκε στην ταφική τέχνη και αρχιτεκτονική από τη μεσαιωνική περίοδο και μετά. Στα 12 νέα tracks θα ακούσουμε διαφορετικούς ήχους και διαθέσεις, με θέματα όπως παράνοια, ψύχωση, κάθαρση και χαρά. Είχε προηγηθεί το single "Ghosts Again" για το οποίο πρ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου