The Doors - Riders On The Storm (1971)

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ήταν και θα είναι το « Riders On The Storm». Σαγηνευτικό, σα γυναίκα που λικνίζεται βασανιστικά αργά, αυτοσχέδιο blues τριπάρισμα που σε παρασέρνει σε μια μοναχική περιπλάνηση σε δρόμους που ίσως δεν έχεις περπατήσει ποτέ. Ήταν, όμως, και το κύκνειο άσμα του Jim Morrison με τους Doors. Υπάρχουν και κάποιες ηχογραφήσεις που έκανε μεθυσμένος στο Παρίσι μαζί με δύο μουσικούς του δρόμου απαγγέλοντας, κυρίως, ασυναρτησίες.
Περισσότερο σαν ντοκουμέντα μπορεί να τα αντιμετωπίσει κάποιος παρά σαν μουσική.
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το Δεκέμβριο του 1970 στο θρυλικό Doors Workshop, για να συμπεριληφθεί στο «L.A. Woman». Το Μάρτιο του 1971 ο Morrison πέταξε για Παρίσι όπου και άφησε(;) την τελευταία του πνοή στις 3 Ιουλίου του ίδιου έτους. Το «Riders On The Storm» είχε ήδη κυκλοφορήσει τον Ιούνιο και την ημέρα που ο Morrison πέθανε μπήκε στη 14η θέση του Billboard.

Ο μύθος λέει ότι ο «πολύς» Paul Rothchild, παραγωγός των Doors, είχε αποχώρησει από την ηχογράφηση, χαρακτηρίζοντας το τραγούδι «μουσική για κοκτεϊλ», και αφήνοντας τα ηνία στον βοηθό του. Αργότερα έγινε γνωστό ότι αυτό το είπε για το «Love Her Madly», πιστεύοντας ότι δεν ταίριαζε στο ύφος του συγκροτήματος. Μεταξύ μας, δεν είχε και πολύ άδικο...

Το κοινό, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δει τον Morrison να ερμηνεύει το τραγούδι. Η περιοδεία του «L.A. Woman» σταμάτησε αμέσως μετά την κατάρρευση του Morrison επί σκηνής στη δεύτερη συναυλία της περιοδείας. Για το «Riders On The Storm» οι Doors άντλησαν έμπνευση τζαμάροντας πάνω στο country τραγούδι «(Ghost) Riders in the Sky: A Cowboy Legend» του Stan Jones (βλ. και «Blues Brothers 2000»). Τα εφέ είναι φυσικοί ήχοι, βοήθησε λίγο και ο Manzareκ με τα πλήκτρα στον ήχο της βροχής, ενώ η χαρακτηριστική μπασογραμμή ήταν ιδέα του session μπασίστα Jerry Scheff. Ο Morrison είχε τη φαεινή ιδέα να ψιθυρίσει κάποιους στίχους πάνω στην αρχική ηχογράφηση δίνοντας έτσι ακόμη πιο μυστηριακό ύφος στο τραγούδι.

Στο βιβλίο του Stephen Davis, «Jim Morrison: Life, Death, Legend», αναφέρεται ότι τo 1962 ο Morrison έβγαινε με μια κοπέλα που ζούσε 300 χιλιόμετρα μακριά. Για να τη βλέπει έκανε πολύ συχνά οτοστόπ σε απέραντους μοναχικούς δρόμους και έμπαινε σε αμάξια όπου συναντούσε κάθε είδους ανθρώπους. Ο συγγραφέας υποθέτει ότι σε αυτές τις διαδρομές, ο Morrison εμπνεύστηκε τη μοναχική φιγούρα του μυστηριώδους και ριψοκίνδυνου δολοφόνου της ασφάλτου. Ίσως να ένιωθε και ο ίδιος ότι βρισκόταν μέσα σε μια συνεχή καταιγίδα.

Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δε θα μάθουμε τι ακριβώς είχε στο κεφάλι του ο Morrison, παρά μόνο όσα μας αφήνει να ακούμε στους στίχους του. Το «L.A. Woman» είναι ένα διαχρονικό άλμπουμ, το ομότιτλο τραγούδι αξεπέραστο, αλλά το «Riders On The Storm» θα είναι πάντα το τελευταίο τραγούδι του Jim Morrison.

Πηγη: http://www.mysalonika.gr