Louis Tillett

Καθ'ολη τη δεκαετια του '80 και του '90 ο Louis Tillett αποτελεσε μια επιβλητικη και ξεχωριστη παρουσια στην Αυστραλιανη εναλλακτικη μουσικη σκηνη. Απιθανος κιμπορντιστας με χαρακτηριστικη τεχνικη αλλα και εξαιρετικος songwriter, ενω η απαλη, ξεχωριστη και "βαρυτονη" φωνη του περιγραφτηκε απο καποιον κριτικο σαν "καψιμο σαν μια βαθια πληγη... σαν να σταζει απο τις ρωγμες ενος ταφου". Αυτα ολα του χαρισαν τη φημη ενος καλλιτεχνη με κυρος και ιδιαιτερες μουσικες αρχες.

Στην αρχη της καριερας του υπηρξε βασικο μελος σε σχηματα οπως: Wet Taxis, Paris Green και Τhe Aspersion Caste αλλα επαιξε και σαν μουσικος υποστηριξης σε δουλειες των: Catfish, Ed Kuepper, Τhe New Christs και Tex Perkins και ετσι εγινε γνωστος στο κοινο.
Με τους Wet Taxis πειραματιστηκε μουσικα αλλα συντομα η μουσικη τους κατευθυνθηκε απο τα 60'ς και το πρωτο τους single "C'mon" (Hot Label - 1984) ηταν επιρεασμενο απο Αμερικανικες garage/R&B μπαντες οπως οι Moving Sidewalks, We the People και the Chocolate Watchband αλλα και το Αυστραλιανο γκρουπ The Atlantics που ειχαν εκδοσει αρχικα το ιδιο τραγουδι με τιτλο "Come On" (1967). Μαζι με τους: Died Pretty, Τhe Celibate Rifles, Τhe Lime Spiders, Τhe New Christs, Τhe Hoodoo Gurus και Τhe Eastern Dark, οι Wet Taxis αποτελεσαν την επιτομη της Αυστραλιανης garage μουσικης και επιρεασαν την αισθητικη της δεκαετιας του 1980. Το μοναδικο αλμπουμ που κυκλοφορησαν ηταν το "From the Archives" (Hot Label - 1984). To γκρουπ υπηρετησε πολυ καλα την garage μουσικη αλλα ο Louis συνεχως αναζητουσε νεα μουσικα μονοπατια για να τα εξερευνησει. Αυτο τον οδηγησε σε ενα ακουστικο σχημα με τον Brett Myers των Died Pretty's  και τον Damien Lovelock των Celibate Rifle's, μαζι κυκλοφορησαν ενα EP με τιτλο "Carnival of Souls" το 1984 με jazz/blues αυτοσχεδιασμους αλλα και επιρροες απο Paris Green Ensemble και με υλικο απο Mose Allison και Lohn Coltrane μεχρι Ray Charles.
Μετα την κυκλοφορια ενος ακομα single με τους Wet Taxis (Citadel Label - 1987), o Louis αποχωρησε απο το γκρουπ και αμεσως την ιδια χρονια κυκλοφορησε το πρωτο του προσωπικο αλμπουμ με τιτλο "Ego Tripping at the Gates of Hell" εχοντας την υποστηριξη σπουδαιων μουσικων οπως ο κιθαριστας Charlie Owen και ο ντραμερ Louis Burdett. To αλμπουμ διακατεχεται απο μια εντονη μελαγχολια και τα τραγουδια μιλουν για την συναισθηματικη επιδραση της αλλα υπαρχει και μια ελαφρυτερη, πιο θετικη πλευρα οπως εμφανιζεται σε κομματια οπως το εξαιρετικο "Trip to Kalu-Ki-Bar".

Το επομενο σχημα που δημιουργησε ηταν οι "The Aspersion Caste", μαζι με τους Owen, Burdett και τον πρων κιθαριστα των Wet Taxis, Penny Ikinger. Κυκλοφορησαν το αλμπουμ "A Cast of Aspersions" (1990) με το εκπληκτικο single "Condemned to Live". Εδω η διαθεση και τα συναισθηματα οδηγουνται απο την βροντερη βαρυτονη φωνη του Louis, το σιγανο αρμονιο τις ακανονιστες κιθαριστικες γραμμες και τα swinging χαλκινα. Οι Aspersion Caste κανουν ζωντανες ενφανισεις σε Ευρωπη και Νεα Υορκη, το προγραμμα τους τους φερνει και στην Αθηνα για να ανοιξουν τη συναυλια των Nick Cave and the Bad Seeds, στο Περιστερι, και εκει κατάφεραν να κάνουν ένα ανυπόμονο κοινό μερικών χιλιάδων ατόμων να ξεχαστεί και σχεδόν να διαμαρτύρεται μόλις ο Louis Tillett σήκωσε τα δάχτυλα του από το πιάνο, κάνοντας χώρο για το μεγάλο Αυστραλό ήρωα. Οι περιοδειες κρατησαν μεχρι το 1992, οταν ο Louis ηχογραφησε το νεο του αλμπουμ "Letters to a Dream".

To 1995 συνεργαστηκε με τον Owen για το αλμπουμ "Midnight Rain" και αμεσως μετα μαζι με τους Ken Gormly και Jim Elliot (απο τους The Cruel Sea) συνοδεψαν τον Tex Perkins στην περιοδεια του τελευταιου για τη προωθηση του σολο αλμπουμ του "Far be it From Me" (1996). Ο Louis κυκλοφορησε το επομενο του αλμπουμ το 1999, με τιτλο "Cry Against the Faith". Μετα σταματησε τα ταξιδια και τις ηχογραφησεις, αφοσιωθηκε στη μαχη που εδωσε με τον αλκοολισμο που ειχε αρχισει να κλωνιζει την υγεια του και περιοριστηκε σε ζωντανες εμφανισεις σε περιοχες γυρω απο το Σιδνευ.
To ABC-TV γυρισε πριν απο μερικα χρονια ενα ντοκιμαντερ για τον Louis Tillett με τιτλο "A Night At Sea", προβαλωντας την σπανια διορατικοτητα σαν ερμηνευτη και τους αγωνες του με τους προσωπικους του δαιμονες. Ισως αυτο του εδωσε την εμπνευση για να κυκλοφορησει το επομενο του αλμπουμ "Learning to Die" (2001). Εδω σας μεταφερω ενα αποσπασμα του Μπαμπη Αργυριου απο την κριτικη του για αυτο το αλμπουμ οπως δημοσιευτηκε στο music portal mic.gr :

"...εκεί είναι ασυναγώνιστος ο Tillett, στη συναισθηματική φόρτιση που καταφέρνει να δημιουργήσει στον ακροατή από τα πρώτα μέτρα της διαδρομής. Μιας διαδρομής που στο "Learning to die" περνάει απ' την jazz, τα blues και το folk-blues του Dylan (προσοχή, η διασκευή του "The ballad of Hollis Brown" βρίσκεται ένα κλικ παρακάτω απ' αυτό που λέει κατά λάθος το εξώφυλλο), την avant-garde και την κινηματογραφική μουσική. Και μ'αρέσουν όλες οι στάσεις αυτού του (δυστυχώς μόνο) τριανταπεντάλεπτου ταξιδιού."

Το 2005 ο ανανεωμενος Louis Tillett κυκλοφορει το τελευταιο του αλμπουμ με τιτλο "The Hanged Man", μια υποδειγματικη επιστροφη σε solo κυκλοφορια με ολη τη σημασια του ορου. Το αλμπουμ αυτο ηχογραφηθηκε εξ ολοκληρου στην Μπανγκοκ, στην Ταιλανδη, τον Ιουλιο του 2004 με εναν τοπικο μηχανικο που ονομαζεται "Ο", και εστιαζει ξεκαθαρα τις ικανοτητες του ως στιχουργος, παραγωγος, τραγουδιστης και multi-instrumentalist, ενα αξιοσημειωτο επιτευγμα απο εναν αξιολογο μουσικο.

Το κειμενο αυτο εκτος απο την αναφορα στη συναυλια της Αθηνας και το αποσπασμα απο το mic.gr, συνταχθηκε το 2005 απο τον Ian McFarlane - συγγραφεα της Αυστραλιανης Εγκυκλοπαιδειας Rock & Pop (Allen & Unwin, 1999) και η μεταφραση εγινε απο τον Music Is Life...