Translate this page

Editor's Choise

Kate Pierson - Radios and Rainbows - new album (2024)

Εικόνα
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει:  "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη

Kevin Ayers (1944-2013)

Ο Kevin Ayers υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της jazz-rock-ψυχεδελικής βρετανικής σκηνής στα τέλη του '60 και αρχές '70. Γεννημένος στο Κεντ, πέρασε την παιδική του ηλικία στη Μαλαισία και επέστρεψε στην Αγγλία στα 12 του. Όταν στις αρχές του '60 μετακόμισε στο Κάντερμπερι, ξεχώριζε ήδη από τον συντηρητικό περίγυρο της επαρχιακής Αγγλίας: χαλαρός και ονειροπόλος, διάβαζε Oscar Wilde, άκουγε calypso και λατινοαμερικάνικες μουσικές και δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για το rock 'n' roll. Κουβαλούσε όμως από τότε μια κιθάρα και έπαιζε κάτι περίεργα τραγουδάκια, που πρόδιδαν ένα σπάνιο μελωδικό χάρισμα.


Η γνωριμία του με τον Robert Wyatt το 1964 τον οδήγησε στις τάξεις των Wild Flowers, του πρώτου από τα γκρουπ της επονομαζόμενης Σκηνής του Κάντερμπερι, στο οποίο έπαιζαν και μέλη των μετέπειτα Caravan. Ο Ayers μάλιστα πρόσθεσε στο "Wild" του ονόματος ένα -e-, φόρο τιμής στον αγαπημένο του συγγραφέα! Οι Wilde Flowers μετεξελίχθηκαν σε Soft Machine, με την προσθήκη των Daevid Allen και Mike Ratledge στον πυρήνα των Ayers και Wyatt, και το 1967 κυκλοφόρησαν το κλασικό πλέον άλμπουμ The Soft Machine, του οποίου τον κεντρικό κορμό καταλαμβάνουν οι συνθέσεις του Ayers.

Μετά από μια εξουθενωτική αμερικανική περιοδεία ως support στους Jimi Hendrix Experience, ο Ayers εγκατέλειψε το συγκρότημα και αποσύρθηκε στην Ιμπίθα, όπου έγραψε τα τραγούδια για τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, Joy Of A Toy (1969). Αυτό και τα τρία επόμενα άλμπουμ που ηχογράφησε για τη νεοσύστατη ετικέτα Harvest της EMI αποτελούν και τη δημιουργική κορύφωση της καριέρας του, στην οποία ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, πόσο μάλλον την εμπορική επιτυχία... Η μουσική του ήταν ιδιοσυγκρατική και «περίεργη», δεν προσφερόταν για αυστηρή ταξινόμηση, ψυχεδέλεια ακριβώς δεν ήταν, blues σίγουρα όχι, κλασικό ροκ με τίποτα! Στην προτροπή της εταιρείας να σχηματίσει μια μπάντα για να προμοτάρει το άλμπουμ ο Ayers απάντησε φτιάχνοντας τους Kevin Ayers & The Whole World, μια εκκεντρική ομάδα μουσικών στην οποία συμμετείχε και ο ούτε καν 17χρονος ακόμη Mike Oldfield.

Μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία ο Ayers μπήκε στο στούντιο με το γκρουπ και ηχογράφησε το Shooting At The Moon (1970), ένα παλαβό συνονθύλευμα ειδών από πρωτο-progressive μέχρι folk-cabaret. Ακολούθησαν τα Whatevershebringswesing (1971), από πολλούς θεωρούμενο ως το καλύτερο άλμπουμ του, και Bananamour (1973). Την αναχώρησή του από τη Harvest και την ένταξή του στο δυναμικό της Island σήμανε το άλμπουμ The Confessions Of Dr. Dream And Other Stories (1974), στο οποίο συμμετείχε και η Nico. Την 1η Ιουνίου 1974 διοργάνωσε την περίφημη συναυλία στο Rainbow Theatre του Λονδίνου με τη συμμετοχή των John Cale, Brian Eno και Nico.

Δυστυχώς η συνέχεια υπήρξε σχετικά απογοητευτική. Μολονότι απέφευγε ολοένα και περισσότερο κάθε είδους δημοσιότητα, η τραγουδοποιία του έγινε σταδιακά πιο συμβατική και απαλλαγμένη από τους πειραματισμούς του παρελθόντος. Οι ηχογραφήσεις του από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά χαρακτηρίζονται από έλλειψη προσανατολισμού και πραγματικής έμπνευσης, όσο κι αν κάποιες στιγμές λάμπει από μέσα το ανήσυχο πνεύμα του ανέμελου νεαρού από το Κεντ που αρνιόταν να μπει σε καλούπια. Εντούτοις διατήρησε μέχρι το τέλος έναν αξιοσέβαστο πυρήνα φανατικών οπαδών. Η μετέπειτα δισκογραφία του, για την ιστορία: Sweet Deceiver (1975),  Yes We Have No Mananas (1976), Rainbow Takeaway (1978), That's What You Get Babe (1980), Diamond Jack And The Queen Of Pain (1983), Déjà Vu (1984), As Close As You Think (1986), Falling Up (1988), Still Life With Guitar (1992) και το αρκετά επιτυχημένο comeback του 2007 The Unfairground, ηχογραφημένο με τη σύμπραξη μελών των Roxy Music, Teenage Fanclub, Gorky's Zygotic Mynci, Neutral Milk Hotel και The Ladybug Transistor.

Με εξαίρεση τη σύντομη επαναδραστηριοποίησή του στα τέλη των '00, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 ο Kevin Ayers ζούσε αποτραβηγμένος στο Μοντολιέ της Νότιας Γαλλίας, όπου και πέθανε στον ύπνο του στις 18 Φεβρουαρίου 2013.



KEVIN AYERS – GIRL ON A SWING




KEVIN AYERS – THERE IS LOVING / AMONG US / THERE IS LOVING 

Σχόλια

  1. Ευχαριστουμε Alex, εξαιρετικο...!!!
    Καλως ηρθες στην ομαδα, καλη συνεχεια...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ δυνατή αρχή...!!!!
    Περιμένουμε μεγάλα πράγματα από σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ ευχαριστώ, παιδιά, που με πήρατε στην παρέα! Μακάρι να βρίσκουμε χρόνο να ποστάρουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γεωργία Νταγάκη

LP - Lost On You (2016)

Οι ΑΛΦΑ ΠΕΝΤΕ ετοιμάζονται για ΠΟΛΕΜΟ.!

The National Fanfare of Kadebostany - Walking with a Ghost (2012)

Adrian John Loveridge - 400 Dragons (1981)

The Renegades - Matelot (1965)

Γνωριστε την Ikira Baru...

Ο Σταυρός του Νότου 1979

IOTA PHI - MAZI (new single, 2024)

Madrugada - The Riverbed (1999)