Jack White - Lazaretto (2014)

Every single bone in my brain is electric…

O μέγας Jack White o Tρίτος κάθεται ανα-παυτικά στον θρόνο του και απολαμβάνει τον φλεγόμενο οίστρο του να πολλαπλασιάζει τις εστίες φωτιάς γύρω από την πόλη του, στήνοντας  ένα τεράστιο πάρτυ βγαλμένο από την blues σκηνή των 70s και τα μπαρ του Ντιτρόιτ, με country, funk, rock, soul, garage ήχους που εξαπλώνονται σαν επιδημία στο χωρόχρονο της μουσικής βιομηχανίας της οποίας πλέον δρέπει καρπούς έπειτα από μια δισκογραφική πορεία δεκαπέντε χρόνων, με τους θρυλικούς White Stripes, τους Raconteurs, τους Dead Weather καθώς και άπειρες συνεργασίες, από τους  Rolling Stones, τον Beck, μέχρι τον Bob Dylan και την Αlicia Keys.

Αναμέναμε το χρονικό διάστημα των περίπου δύο εβδομάδων για να αφομοιώσουμε τους ήχους και τις καινούργιες εμπειρίες που μας καταθέτει ο Jack White με τις καινούργιες του δημιουργίες. Άκουσμα με το άκουσμα, μπαίνοντας μέσα μας οι ήχοι καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ πολλών αστέρων. Μέχρι να γίνουμε κοινωνοί των καινούργιων μουσικών του, πρόλαβε ήδη να σπάσει ρεκόρ που κρατούσε δεκαετίες στην πώληση βινυλίων την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του (40.000 αντίτυπα έναντι 34.000 του θεϊκού άλμπουμ Vitalogy των Pearl Jam που είχε κυκλοφορήσει το 1994). 

  

Ο καινούργιος δίσκος περιέχει έντεκα ακυκλοφόρητα κομμάτια-εφηβικές ιδέες του White, οι οποίες εδώ εμφανίζονται ενορχηστρωμένα ολοκληρωμένες. Ξεχωρίζουμε την δυναμική στις δοκιμασμένες κλασικές μπλουζ νόρμες του κιθαρίστα στο Τhree Women, τον ερωτισμό και  το funk πάθος στο Lazaretto, το ομώνυμο κομμάτι ναυαρχίδα του δίσκου, το κινηματογραφικό και συνάμα εκρηκτικό instrumental Ηigh Ball Stepper, το δεύτερο single του δίσκου Just One Drink, μια best seller country αφιέρωση  (you drink water, I drink gasoline, one of us is happy, one of us is mean) , αναμνήσεις από την παιδικότητα του ‘’Μy Door Bell’’ των White Stripes έρχονται στο Αlone in my Home, όπου εδώ ο Dean Fertita στα πλήκτρα (Raconteurs, Queens of The Stone Age, Eagles of Death Metal) δίνει ένα ξεχωριστό ρυθμό στην σύνθεση,  παρασύροντας στην συνέχεια με το σκοτεινό πιάνο του συνδυασμένο με αγγελικές μαύρες φωνές στο Would you fight for My Love, το Τhe Black Bat Licorice, το επερχόμενο μεγάλο single φτιαγμένο να σπάσει ταμεία, με το ηλεκτρισμένο βιολί της Lillie Mae Rische και τον εθιστικό ρυθμό του μαντολίνου να φλέγεται από τις παραλίγο hip hop ρίμες του White, τα country folk φανταστικά τοπία που απλώνονται στο Τemporary Ground και το Ι Think I Found The Culprit, τις μπαλάντες Want and Able  και Εntitlement που κλείνουν το μάτι στην μελλοντική αγιοποίηση ενός από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της γενιάς του στα μπαρ του αμερικανικού βορρά.

Το συμπέρασμα που αποκομίζουμε από την ακρόαση είναι ότι  ο Jack White συνειδητά στα 39 του έτη, προσπαθεί να απομακρυνθεί από τον κιθάρα-ντράμς μινιμαλισμό των White Stripes, που εκτόξευσε την φήμη του σε όλο τον κόσμο, άσχετα ίσως αν οι περισσότεροι φανς του περίμεναν έναν πιο φευγάτο κιθαριστικά ήχο, προσθέτει στο παζλ country, blues και folk στοιχεία, επιστρέφοντας στις μουσικές του ρίζες, βγάζοντας από το συρτάρι του κομμάτια της μπλουζ νεότητάς του, μας προσφέρει το πιο ολοκληρωμένο ψυχογράφημα του, χαρίζοντας μας μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς ρυθμούς αυτής της χρονιάς, βάζοντας στην καραντίνα του Lazaretto, έστω και για λίγο καιρό, ότι έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα.