Το «Pour que Naisse un Bouquet» είναι ένα μουσικό κομμάτι που συνέθεσε ο Lorien Testard και ερμηνεύτηκε από την τραγουδίστρια της όπερας Alice Duport-Percier . Είναι μέρος του soundtrack του γαλλικού βιντεοπαιχνιδιού Clair Obscur: Expedition 33. Συγκεκριμένα περιλαμβάνεται στο original soundtrack EP του expantion "Verso's Drafts" που κυκλοφόρησε στις 12 Δεκεμβρίου. Το κομμάτι περιγράφεται ως μέρος ενός υβριδικού μείγματος λυρικών ορχηστρικών κομματιών και prog-rock στο soundtrack του παιχνιδιού. Η μουσική δημιουργήθηκε για να συνοδεύσει την ιστορία και τα συναισθήματα που βιώνουν οι παίκτες στο turn-based RPG, εμπνευσμένο από τη γαλλική Belle Époque. Ο Lorien Testard είναι Γάλλος συνθέτης που εργάστηκε για πέντε χρόνια στο soundtrack του παιχνιδιού, συνθέτοντας 154 τραγούδια. Η Alice Duport-Percier είναι σοπράνο της όπερας που συνεργάστηκε με τον Testard σε πολλά κομμάτια για το OST. Το ντουέτο έχει ερμηνεύσει αξιοσημείωτα κομμάτια από το παιχνίδι σε μουσικές εκδηλώσεις,...
O μέγας Jack White o Tρίτος κάθεται ανα-παυτικά στον θρόνο του και απολαμβάνει τον φλεγόμενο οίστρο του να πολλαπλασιάζει τις εστίες φωτιάς γύρω από την πόλη του, στήνοντας ένα τεράστιο πάρτυ βγαλμένο από την blues σκηνή των 70s και τα μπαρ του Ντιτρόιτ, με country, funk, rock, soul, garage ήχους που εξαπλώνονται σαν επιδημία στο χωρόχρονο της μουσικής βιομηχανίας της οποίας πλέον δρέπει καρπούς έπειτα από μια δισκογραφική πορεία δεκαπέντε χρόνων, με τους θρυλικούς White Stripes, τους Raconteurs, τους Dead Weather καθώς και άπειρες συνεργασίες, από τους Rolling Stones, τον Beck, μέχρι τον Bob Dylan και την Αlicia Keys.
Αναμέναμε το χρονικό διάστημα των περίπου δύο εβδομάδων για να αφομοιώσουμε τους ήχους και τις καινούργιες εμπειρίες που μας καταθέτει ο Jack White με τις καινούργιες του δημιουργίες. Άκουσμα με το άκουσμα, μπαίνοντας μέσα μας οι ήχοι καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ πολλών αστέρων. Μέχρι να γίνουμε κοινωνοί των καινούργιων μουσικών του, πρόλαβε ήδη να σπάσει ρεκόρ που κρατούσε δεκαετίες στην πώληση βινυλίων την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του (40.000 αντίτυπα έναντι 34.000 του θεϊκού άλμπουμ Vitalogy των Pearl Jam που είχε κυκλοφορήσει το 1994).
Ο καινούργιος δίσκος περιέχει έντεκα ακυκλοφόρητα κομμάτια-εφηβικές ιδέες του White, οι οποίες εδώ εμφανίζονται ενορχηστρωμένα ολοκληρωμένες. Ξεχωρίζουμε την δυναμική στις δοκιμασμένες κλασικές μπλουζ νόρμες του κιθαρίστα στο Τhree Women, τον ερωτισμό και το funk πάθος στο Lazaretto, το ομώνυμο κομμάτι ναυαρχίδα του δίσκου, το κινηματογραφικό και συνάμα εκρηκτικό instrumental Ηigh Ball Stepper, το δεύτερο single του δίσκου Just One Drink, μια best seller country αφιέρωση (you drink water, I drink gasoline, one of us is happy, one of us is mean) , αναμνήσεις από την παιδικότητα του ‘’Μy Door Bell’’ των White Stripes έρχονται στο Αlone in my Home, όπου εδώ ο Dean Fertita στα πλήκτρα (Raconteurs, Queens of The Stone Age, Eagles of Death Metal) δίνει ένα ξεχωριστό ρυθμό στην σύνθεση, παρασύροντας στην συνέχεια με το σκοτεινό πιάνο του συνδυασμένο με αγγελικές μαύρες φωνές στο Would you fight for My Love, το Τhe Black Bat Licorice, το επερχόμενο μεγάλο single φτιαγμένο να σπάσει ταμεία, με το ηλεκτρισμένο βιολί της Lillie Mae Rische και τον εθιστικό ρυθμό του μαντολίνου να φλέγεται από τις παραλίγο hip hop ρίμες του White, τα country folk φανταστικά τοπία που απλώνονται στο Τemporary Ground και το Ι Think I Found The Culprit, τις μπαλάντες Want and Able και Εntitlement που κλείνουν το μάτι στην μελλοντική αγιοποίηση ενός από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της γενιάς του στα μπαρ του αμερικανικού βορρά.
Το συμπέρασμα που αποκομίζουμε από την ακρόαση είναι ότι ο Jack White συνειδητά στα 39 του έτη, προσπαθεί να απομακρυνθεί από τον κιθάρα-ντράμς μινιμαλισμό των White Stripes, που εκτόξευσε την φήμη του σε όλο τον κόσμο, άσχετα ίσως αν οι περισσότεροι φανς του περίμεναν έναν πιο φευγάτο κιθαριστικά ήχο, προσθέτει στο παζλ country, blues και folk στοιχεία, επιστρέφοντας στις μουσικές του ρίζες, βγάζοντας από το συρτάρι του κομμάτια της μπλουζ νεότητάς του, μας προσφέρει το πιο ολοκληρωμένο ψυχογράφημα του, χαρίζοντας μας μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς ρυθμούς αυτής της χρονιάς, βάζοντας στην καραντίνα του Lazaretto, έστω και για λίγο καιρό, ότι έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
...ένα μουσικό ταξίδι γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo... Το dark ambient project, trajedesaliva (Mon Ninguén & unavena) από τη Γαλικία της Ισπανίας, συνεργάζεται με τον γεννημένο στη Μαδρίτη τραγουδιστή και πιανίστα Maud the Moth (Amaya López-Carromero) για να δημιουργήσει ένα soundtrack για το έργο του Remedios Varo. Το soundtrack έχει το τίτλο "Bordando el manto terrestre" (Κεντώντας τον μανδύα της Γης) και είναι ένα μουσικό ταξίδι dark ambient/drone/gothic synth με μια πινελιά νεοκλασικού και αιθέριου και περιστρέφεται γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo, ενός ζωγράφου που γεννήθηκε στην Ισπανία το 1908 και έζησε εξόριστος στο Μεξικό μέχρι τον θάνατό του το 1963. Χρησιμοποιώντας αναλογικά συνθεσάιζερ, ένα οπλοστάσιο ακουστικών οργάνων και πολύπλευρων φωνών, οι μουσικοί των δύο αyτών project φέρνουν αντίστοιχες ιδιοσυγκρασίες στην παλέτα, δημιουργώντας ένα soundtrack γεμάτο ...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
“wasted feelings, broken meanings… a place to hide the tears we cry” Το “Memento Mori” αποτελεί το 15ο studio album των Depeche Mode και το 1ο τους χωρίς τον Andrew “Fletch” Fletcher, ο οποίος απεβίωσε το 2022. Σε παραγωγή του James Ford, με επιπλέον παραγωγή της Marta Salogni, η δισκογραφική αυτή δουλειά δημιουργήθηκε στα πρώτα στάδια της πανδημίας, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλές ιστορίες των τραγουδιών να αντλούν έμπνευση από εκείνη την περίοδο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το τίτλο του άλμπουμ καθώς "memento mori" είναι ένα καλλιτεχνικό ή συμβολικό τροπάριο που λειτουργεί ως υπενθύμιση του αναπόφευκτου του θανάτου. Η έννοια έχει τις ρίζες της στους φιλοσόφους της κλασικής αρχαιότητας και του Χριστιανισμού και εμφανίστηκε στην ταφική τέχνη και αρχιτεκτονική από τη μεσαιωνική περίοδο και μετά. Στα 12 νέα tracks θα ακούσουμε διαφορετικούς ήχους και διαθέσεις, με θέματα όπως παράνοια, ψύχωση, κάθαρση και χαρά. Είχε προηγηθεί το single "Ghosts Again" για το οποίο πρ...
...το αλμπουμ της χρονιας;
ΑπάντησηΔιαγραφή;;; από τα υποψήφια σίγουρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφή