Το "The Gargoyles of Vyônes" είναι ένα άλμπουμ του μουσικού καλλιτέχνη Magnum Innominandum, που κυκλοφόρησε την 1η Οκτωβρίου 2025. Το άλμπουμ περιλαμβάνει πέντε κομμάτια μουσικής trip-hop και dungeon synth, εμπνευσμένα από τον κοσμικό τρόμο και τα έργα του Clark Ashton Smith. Ο καλλιτέχνης "Magnum Innominandum" έχει κυκλοφορήσει πολλά άλλα άλμπουμ με παρόμοια θέματα. Η ίδια η φράση "Magnum Innominandum" σημαίνει "Ο Μεγάλος Ανώνυμος" ή "Ο Μεγάλος Ασαφής" στα Λατινικά και συχνά συνδέεται με τον Μύθο του Κθούλου που δημιούργησε ο H.P. Lovecraft, συνήθως ως επίθετο για τη θεότητα Hastur. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αυτό το όνομα στο πλαίσιο της δημιουργίας μουσικής αυτού του είδους. The Gargoyles of Vyônes by Magnum Innominandum
Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Small Blues Trap - The Longest Road I Know (New Album 2013 - Review)
Οι Small Blues Trap από την προηγούμενη εξαιρετική δουλειά τους είχαν ήδη βάλει ψηλά τον πήχη, έτσι δεν θα πω αν το νέο τους album ειναι καλύτερο, σίγουρα όμως είναι πολύ ενδιαφέρον. Blues συναίσθημα, rock στα όρια της ψυχεδέλειας, jazz φωνητικά από την Γεωργία Συλλαίου, τη φυσαρμόνικα του Παύλου Καραπιπέρη στα καλύτερα της και με τη κιθαρα του Παναγιώτη Δάρα στη θέση του οδηγού. Ο Παύλος Καραπιπέρης και η εξαιρετική μπάντα του μας οδηγούν σε ένα μακρύ μουσικό δρόμο με ήχους, εικόνες και συναισθήματα που εναλλάσονται αρμονικά και μας παρασύρουν.
Αυτά τα λίγα λόγια απο μένα σαν εισαγωγή, αφήνω στην Dark τα υπόλοιπα μιας και παρακολουθεί την εξαιρετική αυτή μπάντα από το ξεκίνημά της...!!!
Music Is Life.
Κι εκεί που ήμουν σχεδον σίγουρη πως η μουσική των blues δεν μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο, πως έχουν κορεστεί - κατά κάποιον τρόπο - οι μελωδίες, αφού είχα καιρό να ακούσω κάτι φρέσκο που να με γοητεύσει.. πάνω σ' εκείνη λοιπόν την στιγμή έπεσε στα χέρια μου το καινούριο άλμπουμ των Small Blues Trap και με απογείωσαν σ΄ένα κοσμο που ναι μεν εχει τη βάση του στα κλασσικά εκείνα πατήματα των blues , ξεφεύγει όμως από από τα στάνταρ και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα.
Το "The longest road I Know" είναι 10 μικρές ιστορίες άλλοτε θλιμμένες και παράξενες και άλλοτε αισιόδοξες, τυλιγμένες όμως πάντα μέσα σ' ένα μυστηριακό και ομιχλώδες πέπλο. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς και φυσαρμόνικα συνεργάζονται καλύτερα από κάθε άλλη φορά και κάνουν ευκολότερο το μακρινό ταξίδι στο παρελθόν. Οι επιρροές των Tom Waits και Howlin' Wolf είναι αυτές που φαίνονται πιο ξεκαθαρα -σε μένα τουλάχιστουν-... Ενώ την πρώτη φορά που άκουσα το "Remebering the old good days" εκτός οτι μου έφερε στη θύμηση τους Doors και τον Jim Morisson, λάτρεψα την κραυγή του λύκου που ακούγεται σ' ενα σημείο! Για να πω την αλήθεια την περίμενα χρόνια να ξεπετάγεται μετά τη φυσαρμόνικα του Καραπιπέρη... Ήρθε λοιπόν σαν λύτρωση!!
Η συμμετοχή δε της Γεωργίας Συλλαίου με ξάφνιασε ευχάριστα καθώς ήρθε κι έδεσε με μια παράξενη αρμονία με όλο το μουσικό ύφος και κλίμα που δημιουργούν οι Small Blues Trap. Αυτή η γυναικεία και αρκετά jazz χροιά ίσως να μην έλλειπε απο τις προηγούμενες δουλειές τους, σίγουρα όμως πρόσθεσε αυτό το κάτι παραπάνω στην όλη ατμόσφαιρα.
Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι συγκεκριμένο γιατί θα αδικούσα τα υπόλοιπα. Όλο το άλμπουμ είναι μια όμορφη δουλειά, προσεγμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι δίχως να κουράζει και καταφέρνει με ευκολία να ταξιδέψει τους ακροατές στους κόσμους της φαντασίας τους, αλλά και στους δύσκολους και μακρινούς δρόμους του παρελθόντος! "The longest road I Know" λοιπόν μας τραγουδάνε οι Small Blues Trap μαζί με τη Γεωργία Συλλαίου και σας διαβεβαιώ.. αξίζει να το ακούσετε.
Dark Dragonfly.
Το CD είναι διαθέσιμο από τη μπάντα (www.smallbluestrap.gr & smallbluestrap@yahoo.gr) και το 180άρι βινύλιο (150 κομμάτια) από το www.anazitisirecords.com.
Μπραβο & Συγχαρητηρια και στην DarkDragonFly για το αφιερωμα αυτο , που μαθαινω οτι νεο υπαρχει γυρω απο Ελληνες Καλλιτεχνες, και φυσικα Συγχαρητηρια στους Small Blues Trap για την εξαιρετικη μουσικη δουλεια τους.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
...ένα μουσικό ταξίδι γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo... Το dark ambient project, trajedesaliva (Mon Ninguén & unavena) από τη Γαλικία της Ισπανίας, συνεργάζεται με τον γεννημένο στη Μαδρίτη τραγουδιστή και πιανίστα Maud the Moth (Amaya López-Carromero) για να δημιουργήσει ένα soundtrack για το έργο του Remedios Varo. Το soundtrack έχει το τίτλο "Bordando el manto terrestre" (Κεντώντας τον μανδύα της Γης) και είναι ένα μουσικό ταξίδι dark ambient/drone/gothic synth με μια πινελιά νεοκλασικού και αιθέριου και περιστρέφεται γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo, ενός ζωγράφου που γεννήθηκε στην Ισπανία το 1908 και έζησε εξόριστος στο Μεξικό μέχρι τον θάνατό του το 1963. Χρησιμοποιώντας αναλογικά συνθεσάιζερ, ένα οπλοστάσιο ακουστικών οργάνων και πολύπλευρων φωνών, οι μουσικοί των δύο αyτών project φέρνουν αντίστοιχες ιδιοσυγκρασίες στην παλέτα, δημιουργώντας ένα soundtrack γεμάτο ...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
“wasted feelings, broken meanings… a place to hide the tears we cry” Το “Memento Mori” αποτελεί το 15ο studio album των Depeche Mode και το 1ο τους χωρίς τον Andrew “Fletch” Fletcher, ο οποίος απεβίωσε το 2022. Σε παραγωγή του James Ford, με επιπλέον παραγωγή της Marta Salogni, η δισκογραφική αυτή δουλειά δημιουργήθηκε στα πρώτα στάδια της πανδημίας, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλές ιστορίες των τραγουδιών να αντλούν έμπνευση από εκείνη την περίοδο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το τίτλο του άλμπουμ καθώς "memento mori" είναι ένα καλλιτεχνικό ή συμβολικό τροπάριο που λειτουργεί ως υπενθύμιση του αναπόφευκτου του θανάτου. Η έννοια έχει τις ρίζες της στους φιλοσόφους της κλασικής αρχαιότητας και του Χριστιανισμού και εμφανίστηκε στην ταφική τέχνη και αρχιτεκτονική από τη μεσαιωνική περίοδο και μετά. Στα 12 νέα tracks θα ακούσουμε διαφορετικούς ήχους και διαθέσεις, με θέματα όπως παράνοια, ψύχωση, κάθαρση και χαρά. Είχε προηγηθεί το single "Ghosts Again" για το οποίο πρ...
Ευχαριστούμε πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή μας!
Μπραβο & Συγχαρητηρια και στην DarkDragonFly για το αφιερωμα αυτο , που μαθαινω οτι νεο υπαρχει γυρω απο Ελληνες Καλλιτεχνες, και φυσικα Συγχαρητηρια στους Small Blues Trap για την εξαιρετικη μουσικη δουλεια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήμετα τιμης
JimAfrica