Το «Pour que Naisse un Bouquet» είναι ένα μουσικό κομμάτι που συνέθεσε ο Lorien Testard και ερμηνεύτηκε από την τραγουδίστρια της όπερας Alice Duport-Percier . Είναι μέρος του soundtrack του γαλλικού βιντεοπαιχνιδιού Clair Obscur: Expedition 33. Συγκεκριμένα περιλαμβάνεται στο original soundtrack EP του expantion "Verso's Drafts" που κυκλοφόρησε στις 12 Δεκεμβρίου. Το κομμάτι περιγράφεται ως μέρος ενός υβριδικού μείγματος λυρικών ορχηστρικών κομματιών και prog-rock στο soundtrack του παιχνιδιού. Η μουσική δημιουργήθηκε για να συνοδεύσει την ιστορία και τα συναισθήματα που βιώνουν οι παίκτες στο turn-based RPG, εμπνευσμένο από τη γαλλική Belle Époque. Ο Lorien Testard είναι Γάλλος συνθέτης που εργάστηκε για πέντε χρόνια στο soundtrack του παιχνιδιού, συνθέτοντας 154 τραγούδια. Η Alice Duport-Percier είναι σοπράνο της όπερας που συνεργάστηκε με τον Testard σε πολλά κομμάτια για το OST. Το ντουέτο έχει ερμηνεύσει αξιοσημείωτα κομμάτια από το παιχνίδι σε μουσικές εκδηλώσεις,...
'Ως τραγουδιστής των Clash από το 1977, ο Joe Strummer στάθηκε η αφορμή για να αλλάξει η ζωή πολλών ανθρώπων μέχρι σήμερα.
Δεν ήταν μόνο η φωνή των Clash, αλλά και ολόκληρης της βρετανικής punk σκηνής. Ένας πολιτικός ακτιβιστής που από την αρχή της καριέρας του μέχρι το θάνατό του παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλό του, εκφράζοντας φωναχτά τις σκέψεις του και που ποτέ δεν δέχτηκε καμία πολιτική ταμπέλα. Αυτός ήταν ο Joe Strummer ο οποίος πριν 11 χρόνια άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 50 ετών. Το παρακάτω αφιέρωμα είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής…
Ο John Graham Mellor όπως ήταν το αληθινό του όνομα (το Strummer ήταν παρατσούκλι που του δόθηκε για το παίξιμό του στο Ukulele) γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου του 1952 στην Αγκυρα της Τουρκίας. Η μητέρα του Anna ήταν νοσοκόμα και ο πατέρας του Roland βρετανός διπλωμάτης. Από τα 9 του χρόνια ζούσε με τον μεγαλύτερο αδερφό του μιας και οι γονείς του έφυγαν στην Αφρική. Πέρασε τα σχολικά του χρόνια στο City of London Freemen’s School, για το οποίο έλεγε: “Ημουν μόνος σ’ένα σχολείο που οι ευτραφείς πλούσιοι έστελναν τα ευτραφή πλούσια παιδιά τους”. Αργότερα άρχισε τις επαφές του με τη μουσική μέσω των Beach Boys (τους οποίους παραδέχεται σαν κύρια του επιρροή), αλλά και διαφόρων μουσικών όπως ο Woody Guthrie.
Η πρώτη του μπάντα ονομαζόταν The 101ers και μαζί τους κατάφερε να κυκλοφορήσει μερικά singles και να δώσει λίγες συναυλίες. Σε μία απ’αυτές (την οποία άνοιγαν οι άγνωστοι τότε Sex Pistols) βρισκόταν και ο Mick Jones ο οποίος προτείνει συνεργασία στον Joe κι έτσι με την προσθήκη των Paul Simonon και Topper Headon ιδρύονται οι Clash. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 1977 και μαζί με το “Never Mind The Bollocks” των Sex Pistols πυροδότησε ολόκληρο το κίνημα του βρετανικού Punk. Στα επόμενα χρόνια οι Clash εντάξανε στη μουσική τους διάφορα στοιχεία από surf/rockabilly,reggae και κυκλοφόρησαν μια σειρά από εξαιρετικές δουλειές όπως τα “London Calling”, “Sandinista!” και “Combat Rock”, ενώ στιχουργικά παρέμειναν στρατευμένοι, εκφράζοντας τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Οι Clash βέβαια είχαν και τη φήμη των δυνατών ζωντανών εμφανίσεων στις οποίες η ενέργεια ξεχείλιζε. Ιστορική δέ έχει μείνει η εμφάνιση στo Αμβούργο όπου o Strummer παραλίγο να σκοτώσει έναν σαλεμένο από το κοινό χτυπώντας τον με την κιθάρα του. Φυσικά αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που ο Strummer “σόκαρε”, η δεύτερη ήταν 2 χρόνια μετά όταν ο μάναντζερ Bernie Rhodes πρότεινε στoν Strummer να σκηνοθετήσει την εξαφάνισή του, κάτι που τελικά έκανε στ’αλήθεια.
Η διάλυση των Clash ήρθε το 1985 μετά το απογοητευτικό “Cut the Crap” και η τελευταία τους συναυλία δόθηκε στην Αθήνα την ίδια χρονιά στο φεστιβάλ Rock In Athens (χε χε). Μετά τη διάλυση των Clash, ο Strummer δεν έμεινε άπραγος. Αντίθετα συμμετείχε σε διάφορες ταινιές, είτε ως ηθοποιός (Straight to Hell,Mystery Train) είτε σε soundtrack (Sid and Nancy), ενώ ανέλαβε για λίγο καιρό ραδιοφωνική εκπομπή στο BBC. Επίσης συμμετείχε ως guest σε μπάντες και μουσικούς όπως οι Pogues, Michael Hutchence, Johnny Cash και συνέχισε, αρχικά με τους Latino Rockabilly War και αργότερα με τους Mescaleros.
Ο Strummer πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου του 2002 έπειτα από ανακοπή καρδιάς. Η τελευταία του συναυλιά δόθηκε ένα μήνα πριν στο Acton Town Hall, μία συναυλία συμπαράστασης στους απεργούς πυροσβέστες, λίγο πρίν το τέλος της οποίας ανέβηκε στη σκηνή ο Mick Jones για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια. Λίγο μετά το θάνατό του, η γυναίκα του Lucinda, ίδρυσε στη μνήμη του την οργάνωση Strummerville (η οποία έχει σκοπό την ενίσχυση μουσικών απ’όλο τον κόσμο), ενώ το 2012 στις 21 Αυγούστου (μέρα των γενεθλίων του Strummer) διοργανώθηκε για πρώτη φορά το φεστιβάλ Strummer Of Love. Τα tributes που έγιναν στη μνήμη του είναι αναρίθμητα, με ένα απ’αυτά να είναι η ζωγραφιά που φαίνεται στην εικόνα αλλά και στο videoclip του"Redemption Song" που ακολουθεί τραγουδισμένο από τον ίδιο τον Stummer και τους Mescaleros , η οποία υπήρχε στη Νέα Υόρκη (και σύμφωνα με πηγές που έχω, δυστυχώς καταστράφηκε από μια χούφτα ανεγκέφαλων γκραφιτάδων). Το 2007 κυκλοφόρησε η ταινία “The Future Is Unwritten” σε σκηνοθεσία Julien Temple και μεγάλα ονόματα της μουσικής αλλά και κινηματογράφου όπως οι Bono, Flea, Anthony Kiedis, John Cusack, Johnny Depp ν’αναλύουν την επίδραση του Strummer στη ζωή τους.
Η Γεωργία Νταγάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τo Ρέθυμνο Κρήτης. Από την ηλικία των 12 χρόνων ξεκίνησε μαθήματα κρητικής λύρας ενώ παράλληλα ξεκίνησε πιάνο, φωνητική, θεωρία και αρμονία της μουσικής. Από αρκετά μικρή ηλικία ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και έχει συνεργαστεί με πολλούς παραδοσιακούς μουσικούς αλλά και με ερμηνευτές της έντεχνης σκηνής, μια και το ρεπερτόριο της είναι ευρύτερο. Έπειτα από πολλές και αξιόλογες συνεργασίες, με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Κούτρας, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ο Αντώνης Μίτζελος, ο Γιώργος Ανδρέου και πολλοί άλλοι, δημιούργησε την δική της ηλεκτρική και ακουστική μπάντα η και μόνο μ’ ένα πιάνο, παίζοντας σε όλη την Έλλάδα, σε μαγαζιά και σε καλοκαιρινές συναυλίες.
Οι Άλφα Πέντε ξεκίνησαν ως το project δυο νέων Ελλήνων μουσικών, του Σταύρου (Ohmer) και του Σπύρου (Ναυαγός). Η μουσική τους είναι χιπ χοπ με ελληνικό στίχο και σίγουρα δεν είναι από τα ονόματα εκείνα που είναι πολύ γνωστά στο κοινό. Πήραν το όνομά τους από Το «Α», το οποίο είναι από τη λέξη άρθρο, που είναι το άρθρο 5 του συντάγματος, και λέει ότι «στην ελληνική επικράτεια όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, καταγωγή, θρησκευτικά πιστεύω, κοινωνικό στάτους, κλπ.».
...let's raise a glass or two, to all the things I've lost on you ...!!! Η όψη της αρχικά σε ξεγελά καθώς με την πρώτη ματιά μοιάζει με 25χρονο αγόρι. Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, είναι μικροκαμωμένη και νευρική. Η φωνή της όμως προδίδει αμέσως την ταυτότητα της. Πρόκειται για την 34χρονη Laura Pergolizzi, που έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό όνομά της, LP. Η LP γεννήθηκε στο Long Island της Νέας Υόρκης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 2010.
Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη Kate την εποχή που ανυπομονούσα να μπω σε club. Με πάει πίσω στο παρελθόν μου στο “Party Girl”! Το ιδρυτικό μέλος των B-52 Kate Pierson, στα 76 της παρακαλώ, κυκλοφορεί στις 20 του Σεπτέμβρη το νέο solo album της με τίτλο "Radios and Rainbows". Δύο μόλις κομμάτια απο αυτό το album έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το αριστουργηματικό "Evil Love", μια 60ς ρεπλίκα τραγουδάρα που χαρωπά μιλά για εκδίκηση στα χνάρια του A lover spurned και το club τραγούδι “Take Me Back To The Party”, το οποίο έγραψε μαζί με τον Jimmy Harry, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τη Madonna, την Pink και πολλούς άλλους. Το βίντεο σκηνοθέτησε η Eleanor Greene και επιμελήθηκε ο John Stapleton. Γι αυτό το κομμάτι η ίδια έχει δηλώσει: "Ήθελα αυτό το τραγούδι να συνδεθεί με τους θαυμαστές των B-52. Είναι ένα τραγούδι disco που φέρνει στο νου μια νεότερη...
Οι The National Fanfare of Kadebostany είναι... η ορχήστρα της Δημοκρατίας της Kadebostany. Genre: idm / electronica / noise / balkan / experimental / instrumental / πιάνο, τσέλο, ακορντεόν, μπάντζο, σαξόφονο, βιολί, φαγκότο... (ενίοτε ανατολίτικο, ενίοτε πομπώδες και εμβατηριακό, ενίοτε ακατάληπτος θόρυβος) Στην πραγματικότητα πρόκειται για το project του Ελβετού παραγωγού Kadebostan, σε συνεργασία με τους Rational Diet, ένα "ensemble ακουστικής μουσικής δωματίου", με έδρα του το Minsk της Λευκορωσίας.
Ένα υπέροχο, σπάνιο τραγούδι από τον Adrian John Loveridge . Κυκλ o φόρησε το 1981 στο επίσης δυσεύρετο άλπουμ του με τίτλο “ Square One ”. Ελάχιστες πληροφορίες μπόρεσα να βρω για αυτόν τον καλλιτέχνη, μόνο ότι γενήθηκε στο Lyme Regis της Αγγλίας γύρω στο 1950 και ζούσε στη Νέα Υόρκη το διάστημα που ηχογράφησε το album . Κάποιος από τη γενέτειρά του ενημέρωσε μέσω ενός σχολίου του στο youtube , ότι ο Loveridge απεβίωσε προ δεκαετίας. Το ίδιο άτομο ανέφερε ότι ο Loveridge είχε γράψει πολύ υλικό, αλλά η μόνη πραγματική του επιτυχία ήταν όταν έγραψε δυο τραγούδια για ένα άλμπουμ της Laura Branigan . Τέλος αναφέρω ότι το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε το 1979 από ένα συγκρότημα ονόματι Thieves , για το οποίο επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία. Lyrics: 400 dragons it's gonna be rough six million soldiers of fortune I'd fight them all for a night in your love... 400 dragons and if that ain't enough send ten million Venus invaders I'd ...
...ένα μουσικό ταξίδι γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo... Το dark ambient project, trajedesaliva (Mon Ninguén & unavena) από τη Γαλικία της Ισπανίας, συνεργάζεται με τον γεννημένο στη Μαδρίτη τραγουδιστή και πιανίστα Maud the Moth (Amaya López-Carromero) για να δημιουργήσει ένα soundtrack για το έργο του Remedios Varo. Το soundtrack έχει το τίτλο "Bordando el manto terrestre" (Κεντώντας τον μανδύα της Γης) και είναι ένα μουσικό ταξίδι dark ambient/drone/gothic synth με μια πινελιά νεοκλασικού και αιθέριου και περιστρέφεται γύρω από τον φανταστικό, ονειρικό κόσμο του σουρεαλιστή ζωγράφου Remedios Varo, ενός ζωγράφου που γεννήθηκε στην Ισπανία το 1908 και έζησε εξόριστος στο Μεξικό μέχρι τον θάνατό του το 1963. Χρησιμοποιώντας αναλογικά συνθεσάιζερ, ένα οπλοστάσιο ακουστικών οργάνων και πολύπλευρων φωνών, οι μουσικοί των δύο αyτών project φέρνουν αντίστοιχες ιδιοσυγκρασίες στην παλέτα, δημιουργώντας ένα soundtrack γεμάτο ...
“Η Βασίλισσα της avant-garde pop” - Esquire “Queen of the Revolution” – Madame Figaro “Stunningly emotive vocals... atmospheric soundscapes” - Rolling Stone India “Ilia has perfected a performative style like no other in the music industry…she gradually shed her layers as she shuffled into a hypnotic and futuristic goth-pop that took a mystical turn with the use of the traditional organ of santour, creating a perfectly orchestrated musical chaos.” Maro Angelopoulou – Europavox Η IOTA PHI μετά την συνεργασία της με το εμβληματικό γκρουπ των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στο κομμάτι Ίριδα", κυκλοφορεί το πρώτο single από τον επερχόμενο της δίσκο. Σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας, με σταθερό συνεργάτη τον Μιχάλη Δέλτα, το ΜΑΖΙ είναι ένα αναπάντεχο και τολμηρό κράμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Στοιχεία ρεμπέτικου, ντραμς 808, ηλεκτρονικός πειραματισμός και tribal στοιχεία συνθέτουν το ηχοτόπιο του ΜΑΖΙ. Ένα love story ή μια ιστορία για τις ψυχές των ανθρώπων. Την κυκλοφορία του πρώτου της δι...
Χθες και με καθυστερηση αρκετων μηνων ειναι η αληθεια, ειδα την ταινια του Ακι Καουρισμακι, Le Havre. Πολυ καλη ταινια, αλλα η χαρα ηταν διπλη γιατι ανακαλυψα ενα κομματι-διαμαντι απο το 1965. Το κομματι ειναι απο τους The Renegades και λεγεται Matelot, που σημαινει ναυτης χαμηλης βαθμιδας.
“wasted feelings, broken meanings… a place to hide the tears we cry” Το “Memento Mori” αποτελεί το 15ο studio album των Depeche Mode και το 1ο τους χωρίς τον Andrew “Fletch” Fletcher, ο οποίος απεβίωσε το 2022. Σε παραγωγή του James Ford, με επιπλέον παραγωγή της Marta Salogni, η δισκογραφική αυτή δουλειά δημιουργήθηκε στα πρώτα στάδια της πανδημίας, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλές ιστορίες των τραγουδιών να αντλούν έμπνευση από εκείνη την περίοδο. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το τίτλο του άλμπουμ καθώς "memento mori" είναι ένα καλλιτεχνικό ή συμβολικό τροπάριο που λειτουργεί ως υπενθύμιση του αναπόφευκτου του θανάτου. Η έννοια έχει τις ρίζες της στους φιλοσόφους της κλασικής αρχαιότητας και του Χριστιανισμού και εμφανίστηκε στην ταφική τέχνη και αρχιτεκτονική από τη μεσαιωνική περίοδο και μετά. Στα 12 νέα tracks θα ακούσουμε διαφορετικούς ήχους και διαθέσεις, με θέματα όπως παράνοια, ψύχωση, κάθαρση και χαρά. Είχε προηγηθεί το single "Ghosts Again" για το οποίο πρ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου