...friends I have met, lovers have slept and wept
promises to stay had never been kept
this bare truth of whitch most won’t share
I hope you sare
cause I ’ve been lonely, alone in a box of my own
they claimed to love me
and be near me, but they ’re lying
I have been lonely, alone in a box of stone
and this is the place I now belong
It’s my home...
Ο δρόμος, το μεγάλο αυτό σχολείο που "έβγαλε" τον μοναδικό Moondog, τον Seasick Steve, τον Woody Guthry και τον Lead Belly και ακόμα τον B.B. King, τον Rod Stewart, την Jewel, την Madeleine Peyroux, την Tracy Chapman και πολλούς ακόμα, που ξεκίνησαν σαν τραγουδιστές του δρόμου πριν γίνουν γνωστοί, εξακολουθεί να να τροφοδοτεί τη μουσική με σπουδαίους καλλιτέχνες. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο βρετανός Benjamin Clementine. Τραγουδάει σαν τενόρος, γράφει στίχους σαν ποιητής και οι συνθέσεις του αντλούν έμπνευση από τις μελωδίες του Erik Satie. Μία φωνή που θυμίζει από Nina Simone μέχρι Antony Hegarty (Antony & The Johnsons).
Με ζωή σα να έχει βγει από μυθιστόρημα o Benjamin Clementine αποτελεί τη σπάνια εκείνη περίπτωση καλλιτέχνη, που το πηγαίο ταλέντο του κατάφερε να τον δικαιώσει ακόμα κι όταν οι συνθήκες λειτουργούσαν αποτρεπτικά στο μέγιστο βαθμό. Γεννήθηκε στη Γκάνα το 1988 και σε πολύ μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένεια του στο Edmonton, μία βιομηχανική περιοχή του Νοτιοανατολικού Λονδίνου με υψηλή εγκληματικότητα. Στα 11 του χρόνια ξεκίνησε να παίζει πιάνο χωρίς δάσκαλο, στα 16 παράτησε το σχολείο γιατί προτιμούσε να διαβάζει ποίηση και φιλοσοφία αντί για τα σχολικά βιβλία, στα 18 έφυγε από το σπίτι, ενώ λίγα χρόνια αργότερα εξαιτίας ενός τσακωμού με τον συγκάτοικο του και ενός έντονου ερωτικού πάθους, βρέθηκε άστεγος στους δρόμους του Παρισιού να παίζει μουσική στο Μετρό προκειμένου να επιβιώσει.
Οι στίχοι του είναι σχεδόν όλοι αυτοβιογραφικοί η φωνή του δυνατή και συναισθηματικά φορτισμένη ακόμα και η στάση του σώματός του όταν τραγουδάει εκφράζει με κάθε τρόπο έντονα και βαθιά συναισθήματα που πηγάζουν από βαθιά προσωπικά βιώματα, παρά το γεγονός ότι είναι μόλις 24 ετών. Ο ίδιος λέει ότι «στην πραγματικότητα είμαι ένας εξπρεσιονιστής και θα ήθελα η φωνή μου να είναι ότι και το βιολί στην σύνθεση The Lark Ascending του Vaughan Williams».
Ένας προικισμένος καλλιτέχνης που καταθέτει την ψυχή του σε κάθε τραγούδι (αν και ο ίδιος είναι εσωστρεφής), αυτοδίδακτος μουσικός και γεννημένος ποιητής, δεν ξεχνάει από πού προήλθε όπως λέει στα τραγούδια του, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει πως «κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει από αυτό που θέλεις να κάνεις, παρά μόνο ο εαυτός σου». Και ο ίδιος είναι η ζωντανή απόδειξη ενός ανθρώπου που ενώ μεγάλωσε σε ένα μέρος όπου η εγκληματικότητα είναι μονόδρομος, ο ίδιος κατάφερε να βγει στο φως και να βιώσει την αναγνώριση, τη δικαίωση, το μεγαλείο.
Το debut album του Benjamin Clementine με τίτλο "At Least For Now", κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Behind Records. Από τη πρώτη ακρόαση το “At Least For Now” σε γεμίζει με συναισθήματα που αναδύονται από τον φρενήρη και μανιώδη λυρισμό των πλήκτρων του πιάνου του Benjamin Clementine.
Τραγούδια όπως το "Winston Churchill’s Boy", "Then I Heard A Bachelor’s Cry", "Adios", "Nemesis", "The People And I", "Gone" και το αριστουργηματικό "Condolence", θέλεις να τα ακούς ξανά και ξανά...
Ποιητική pop η Spoken Word; όπου και αν κατατάξετε τη μουσική του, ο τρόπος με τον οποίο ο Banjamin εκφράζει και μεταδίδει τα συναισθήματα του είναι τόσο έντονος, που κατάφερε να τον βγάλει από τον υπόγειο σιδηρόδρομο στο φως μίας παγκόσμιας επιτυχίας.
Εξαιρετικό άλμπουμ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και είναι νωρίς, μιας και το 2015 μόλις μπήκε, έχω την αίσθηση ότι στο τέλος του χρόνου αυτό θα ψηφίσω για άλμπουμ της χρονιάς...!!!